نامه یک نقطه از مسیب اسمعیل نژاد

به نام خدای رحمان و رئوف

سلام گلم ، دلم ، دلبرم

ای مونس روزای دردناک

ای همدم بحرهای مواج

ای نور ده غمکده و غم سرای ما

ای اول و آخر حرف دل ما

از سر فصل موضوع گله مندم

از آن حالی که مرا به حال خودم رها کردی و من مردانه وار ماندم و زاری کردم

آری زاری کردم و گله کردم به آن خدای حاکم و والی دل ها

هر بار دل را درد آوردم و ماندم و هزار بار حوصله کردم

ولی سفر دور و دراز به آخر می رسد

و وعده ی وصل را ابر و باد و مه به من خواهد رساند