مسیب اسمعیل نژاد

خوش بحال یتیمان و فقرا کوفه که امام و پاشاهی چون امیرالمومنین علی(ع) داشتند که فکری و عملی بیاد یتیمان و فقرای کوفه بودند و چه سعادتی داشتند که امامشان هر شب به آنها سر میزد و حال و احوالشان را می پرسید و با آنها غمخواری، چاره جویی و با بچه ها بازی می کرد با شهادت ایشان، نه تنها امامان حسنین (ع) و بقیه اولاد ایشان یتیم شدند بلکه همه یتیمان و فقرا کوفه یتیم شدند بلکه شیعیان ایشان یتیم شدند.

وای بحال بنی هاشم که بعد شهادت پیامبر حضرت محمد (ص) به چندین دلیل شیطانی دست از حمایت دختر رسول خدا و امام علی (ع) برداشتند تا آنجا که ماجرای کتک زدن حضرت زهرا (س) و آتش زدن بیت ولی الله و بستن دست های اسدالله غالب پیش آمد بنی هاشم دست از حمایت  امیرالمومنین برداشتند و ایشان به معنای واقعی تنها ماندند و ماجرای هل من ناصر ینصرنی امام حسین (ع) در کربلا برای امام علی (ع) در شهر خودشان اتفاق افتاد مظلومیت ایشان آنقدر نمایانگر شد که ایشان از چند یار انگشت شمار خواستند برای امنیت جانشان مدینه را ترک کنند و مابقی انصارش را دولت وقت تبعید کرد ایشان هر روز تنها ترشد و با از دست دادن همسر و همفکرش به این تنهایی افزوده شد ایشان آنقدر تنها و مظلوم شدند وقتی مردم خواستند بعد عثمان ایشان خلیفه بشوند از حسنین (ع) در حمایت از ایشان بالای منبر بروند و با مردم صحبت کنند بعد از خلافت، معاویه از ایشان پیروی نکرد و تبلیغات منفی و بدگویی آنقدر ادامه یافت که بعضی ها مانند خوارج علیه ایشان شمشیر کشیدند از طرفی معاویه، خوارج و از طرفی ثروتمندان که در حکومت عدل علی، جایگاهی برابر با تازه مسلمان و ممالک تحت سلطنت ایشان داشتند حین نماز صبح ایشان را مجروح و به شهادت رساندند خدایا لعنت کند قوم ظالمین را 

الهی آمین